Verhalige schrijverijtjes van Mijke

We denken dat het leven groot is Maar 't is in een vingerknip voorbij Terwijl we plannen maken Geschiedenis schrijven Liefdes aan- en afstoten Verstrijkt de tijd Tijd die eenmalig is En als zij verstreken is En wij achterom kijken Dan zien we nog misschien De schaduw die ons volgt Zij gaat niet zo snel als wij Maar geniet van elke stap gezet Of die nog volgen gaat En als ons einde nadert De vingerknip gezet Dan komt vaak pas het besef Dat wij beter hadden kunnen gaan Als de schaduw van ons leven

  "Weet je", zei ze op zachte toon, "in al die jaren dat we nu bij elkaar zijn heb je me nog nooit teleur gesteld." Haar oude, vermoeide ogen keken in de zijne. Ze straalden nog net zo als toen hij haar had leren kennen. Hij pakte haar hand en wreef over de rimpelige, oude huid Zijn liefde voor haar ontstond toen zij -ze was toen een jaar of eenentwintig- een sneetje in zijn hoofd moest hechten. Hij voelde haar zachte vingertoppen, zag haar parelwitte tanden wanneer ze lachte en haar sprankelende ogen en precies op dat moment werd hij verliefd. En hij merkte dat zij ook op hem verliefd was. Hij was eenendertig, ze scheelden tien jaar. "En weet je," ging ze verder, "dat ik nog even  verliefd op je ben als zestig jaar geleden?" "Ik weet 't." zei hij. En daar was geen woord van gelogen. In die zestig jaar dat ze elkaar kenden was er geen moment geweest dat ze niet onnoemlijk verliefd geweest waren op elkaar. En toch waren ze best versc

"Wat doe je morgen aan als we gaan optreden?" Een vraag die mijn vader nog nooit gesteld had in al die jaren dat we samen op pad gingen; hij als troubadour, ik als zijn gitarist/begeleider. Het interesseerde hem nooit wat.  Het was dan ook iets wat ik altijd met mijn moeder regelde. Maar nu vroeg hij het wel, terwijl ik draaierig en zweterig mezelf vasthield aan de trapleuning in de hoop niet voorover van de trap te vallen. Ik keek hem aan. De vraag drong niet eens goed tot me door. Ik had gehoopt op: "Laten we er over praten, met iemand erbij", of "Ik hoop dat het nooit meer gebeurt, want papa en mama houden van je." Maar geen van beiden. Nee,  "Wat doe je morgen aan als we gaan optreden?" Een dag voor mijn twintigste verjaardag op vijf november, stond ik voor het eerst sinds negenentwintig oktober weer beneden. De slaappillen waren uit mijn maag gespoeld. Het was iets meer dan een hele strip, geloof ik. Groggy nog, maar ik was er nog en dat wil