Verhalige schrijverijtjes van Mijke

De deur maakte een piepend geluid. Een geluid dat het overdag ook maakte als iemand de deur open of dicht deed. Maar dan viel het niet zo op. Maar in de nacht, als het huis zich in serene rust wikkelde en alleen het zuchten van de interne slapers hoorbaar was, klonk het onverwacht hard. Marilène tiptoe-de over de gang, de trap af naar de bibliotheek. Bang om de kinderen wakker te maken, zette ze bijna onhoorbaar haar stappen. De koperen klink van de in reliëf gehouwde houten deur die toegang gaf naar de bibliotheek voelde koud aan. Marilène kreeg er kippenvel van op haar armen. Langzaam duwde ze de klink naar beneden. De baard van het slot weigerde eerst zijn medewerking, waarna het met een harde klik open schoot. Het was haar niet eerder opgevallen dat het huis zoveel stille geluiden bezat. Maar sinds Florijn-Peter het huis had verlaten beleefde ze het huis intenser dan ooit. Elk geluid, elk mankement viel haar nu op.     Florijn-Peter had een maand of zes geleden aangegeven

Mensen die mij kennen weten dit:  Ik heb een hekel aan hardloop groepjes. En niet zo'n klein beetje ook. Ze vallen voor mij onder de categorie 'mannen met bierbuiken in te strakke lycra pakjes in groepsverband op wielrenfietsen' en 'mountainbikers die menen dat elk bospad een crossbaan is en waarvoor alle wandelaars maar aan de kant moeten'. Waarbij ik weet dat er ook een percentage is dat zich wel weet te gedragen, hoewel mijn inschatting is dat dat geen groot percentage zal zijn.  Als ik op zaterdagochtend eens vroeg naar het bos wil om te ontstressen van de drukte van de week, dan kom ik ze meestal al vrij snel tegen.  De groepjes met grijze en kalende hardlopers die al tetterend over de biljartclub of het schandaal van de dochter van Mathilda, met vieren naast elkaar de bospaden bestieren.  Ga ik iets later, dan tref ik de groepjes brandnetelthee drinkers, aangevuld met een paar broodmagere veganisten, die na hun wekelijkse 'boslucht ademhaling oefeningen