Nessun dorma
Het was jaren geleden dat ik sommige neven en nichten gezien had. Bij de laatste reünie waar ik was, waren er een aantal die ik vandaag ook zag, anderen had ik misschien al wel tien jaar niet gezien. Ik ben niet zo'n familie mens, dus je zult er mij niet over horen klagen. Toch is het bijzonder hoe er dan toch een soort band blijkt te zijn bij een weerzien. Handen schudden, knuffels geven en ontvangen, bijpraten en bezoek afspraken maken. Alles ging in een sneltreinvaart. "Goed je te zien... Wat doe je tegenwoordig... Lang geleden... Mooi gesproken." Ja, mooi gesproken. Achter het katheder werden herinneringen opgehaald en verhalen gedeeld, terwijl op de achtergrond foto's in een traag, geleidelijk ritme wisselden; de woorden en gedachten ondersteunend, menigmaal onderbroken door het wegslikken van opkomende emoties of voor het wegvegen van zich aandienende tranen. De muziek die de woorden afwisselde was met zorg gekozen. Mooie muziek, passend bij de persoon. De