Verhalige schrijverijtjes van Mijke

Ik woon op een flatje. Ja flatje, ik gebruik expres de verkleining van flat. Want het is niet groot.  Maar daar staat tegenover dat het wel vol staat en altijd rommelig is.  Rommelig, omdat ik het niet opgeruimd krijg en vol omdat ik niet kan weggooien.  Ik heb mij daar lang voor geschaamd en als er bezoek kwam maakte ik, als zovelen, de opmerking dat men maar niet naar de rotzooi moest kijken. Maar nu niet meer. Nu wijs ik het bezoek op de rotzooi en vraag het er goed naar te kijken, want het is allemaal van mij. Misschien dat het bij u een kleine glimlach op uw gezicht tovert, maar voor mij is dit de harde werkelijkheid: de rotzooi, de meubels, het is allemaal met veel moeite bij elkaar gesprokkeld na mijn tweede scheiding.  En nu is het allemaal van mij. Net als de koelkast en vriezer met drie vriesladen. En als je ze beiden openmaakt dan zie je drie volle vriesladen en een bijna lege koelkast met daarin genoeg om voor mezelf te kunnen zorgen. In de vriezer liggen...

Door het openen van de deur ging er een zoemertje in de winkel af. Hij vond 't maar een vervelend geluidje. "Meneer van den Oever, leuk u  weer te zien. Wat kan ik voor u doen?" "Doet u maar die bos rode rozen. Doet u maar twee van die bossen. Kunt u ze bij elkaar steken?" "Natuurlijk, meneer van den Oever. Voor u doen we dat altijd graag." De bloemist maakte handig van de twee bossen een hele grote bos en sloeg er in een vlotte beweging een plastic folie omheen. "Schuin afsnijden en het snijbloemvoedsel toevoegen. Maar dat wist u al, hè, meneer van den Oever. Overigens, rozen staan het beste in een glazen vaas. Ze gaan dood van de bacteriën in keramieke en stenen vazen." "Kijk, dat wist ik nog niet. Ik ga er in ieder geval voor zorgen dat ze in een mooie omgeving komen te staan. Daar kunt u op rekenen." Hij rekende af en liep met de zware bos rode rozen naar zijn auto. Voorzichtig legde hij ze op de achterbank. Toen hij in de auto ...

Ik was klaar met werken en wilde graag naar huis. Nou ja, graag. Ik had gewoon haast om thuis te komen. Ik had geen eigen vervoer, dus moest het doen met wat de NS me te bieden had: vertraagde treinen en ondercapaciteit. Maar goed, omdat de baas de reiskosten vergoedde koste het me niets. Ik moest dus maar niet zeuren over een paar kleine ongemakken. Het verhaal van het gegeven paard... Ik moest bij het loket zijn en ik kon aansluiten bij maar liefst twee rijen. Ze waren allebei lang, dus ik besloot aan te sluiten bij die rij waarbij ik de meeste vooruitgang voorspelde. Koffiedik kijken. Ik zag passagiers overspringen van de ene rij in de andere in de hoop dat zij de juiste keuze hadden gemaakt door de rij te kiezen die het snelste ging. Uit ervaring wist ik dat dat niet werkt; dat je dan juist in de rij terecht komt die opeens stagneert. Omdat iemand zijn portemonee niet kan vinden, omdat iemand heel veel informatie wil hebben, of omdat blijkt dat iemand zijn abonnment wil verlengen. ...

Ik zit met haar aan de zijkant van het water. Het hoge gras wijkt voor haar als zij haar benen languit in de kriebelende sprietjes laat zakken. Helder water kabbelt langzaam voort; schouderduwtjes gevend tegen de pier, een eindje verderop. De klotsende golfjes brengen de rust die we zoeken in onze eigen golven van onrust en onzekerheid...een ideaal moment om te vissen. Er wordt aas uitgestrooid, lijntjes worden gelegd en er wordt gewacht tot er wordt toegehapt. We zeggen niet veel, we zwijgen de meeste tijd. Dat hoort nou eenmaal bij vissen. Wat werkelijk gehoord moet worden is alleen te horen als je de woorden tussen de uitgesproken woorden goed beluistert. Ik hoop dat zij de juiste woorden hoort en na een uur of wat besluiten we te vertrekken. We lopen over de kade en vissen nog steeds, beiden. Het is nu alleen nog maar de vraag wie als eerste toe zal happen in het door de ander uitgestrooide aas. Een mooie dag aan het water. Een mooie dag om te vissen.