Verhalige schrijverijtjes van Mijke

Laveloos zat de man achter zijn laptop. Het plan om zijn gedachten op papier te zetten was feitelijk al mislukt toen hij achter het toetsenbord was gaan zitten.  Hij had veel gedachten die hij wilde delen met zijn geliefde, zijn kinderen en met de weinige vrienden die hij had. Twee, om precies te zijn. De hele dag had hij er over nagedacht en eindelijk wist hij precies de woorden die hij wilde gebruiken. ‘Lieve allemaal, het leven is niet goed geweest voor me… ik wens jullie het beste’. Meer zou er niet op papier komen, ze zouden hem toch niet begrijpen; hoeveel woorden hij de automatische woordenteller ook zou laten tellen. Feitelijk waren er ook geen woorden voor, voor wat hij zou gaan doen na het schrijven van deze vijftien woorden en drie puntjes. Geen woorden voor het zelfgekozen moment van afscheid nemen, geen woorden voor hen die achter zouden blijven. Maar er stond nog geen woord op het virtuele papier op het beeldscherm dat voor zijn glazige ogen een scherp licht afgaf

Ze kwamen aan bij het vakantiehuisje dat bijna verborgen aan het meer lag. De auto werd geparkeerd en ze stapten uit, waarna ze beiden hun rug rechtten. Het was een lange reis geweest, maar ondanks dat werd er besloten om eerst de spullen op te ruimen,  zodat ze daarna aan het bier zouden kunnen. Het meer bij het huisje lag er prachtig bij. Aan het einde van de steiger lag de roeiboot die ze bij het reserveren van het huisje besteld hadden. De meegebrachte hengels werden in de roeiboot gelegd, zodat ze er de volgende dag niet naar zouden hoeven zoeken. Kamers openden hun deuren als hongerige monden die schreeuwden om voedsel in de vorm van vermoeide mannen met bagage voor wel drie weken. Kamers die groot genoeg waren voor grote gezinnen met een Labrador. Maar ze hadden mannen weekend, dus de gezinnen waren thuis gebleven; net als de hond. Nee dit was een weekend voor hun alleen. Een weekend zonder zeurende ki