Morgen weer een dag

Laveloos zat de man achter zijn laptop.
Het plan om zijn gedachten op papier te zetten was feitelijk al mislukt toen hij achter het toetsenbord was gaan zitten. 
Hij had veel gedachten die hij wilde delen met zijn geliefde, zijn kinderen en met de weinige vrienden die hij had. Twee, om precies te zijn.
De hele dag had hij er over nagedacht en eindelijk wist hij precies de woorden die hij wilde gebruiken.
‘Lieve allemaal, het leven is niet goed geweest voor me… ik wens jullie het beste’.
Meer zou er niet op papier komen, ze zouden hem toch niet begrijpen; hoeveel woorden hij de automatische woordenteller ook zou laten tellen.
Feitelijk waren er ook geen woorden voor, voor wat hij zou gaan doen na het schrijven van deze vijftien woorden en drie puntjes.
Geen woorden voor het zelfgekozen moment van afscheid nemen, geen woorden voor hen die achter zouden blijven.
Maar er stond nog geen woord op het virtuele papier op het beeldscherm dat voor zijn glazige ogen een scherp licht afgaf.
      Het zou er dan ook niet van komen deze avond, van zijn plannetje om de trekker over te halen.
Niet als hij deze vijftien woorden en drie puntjes niet zou schrijven.
En om dat te doen was hij veel te dronken.
Hij had het pistool niet eens klaargelegd.
Sterker nog, hij had niet eens een pistool.
Zijn rechterhand pakte voor de zoveelste keer het glas whisky, terwijl zijn linkerhand het beeldscherm dichtklapte.
De zelfgekozen dood had verloren van het glas, zoals elke avond.