Beledigingen, uitgescholden worden en geweld. Een tweet.

Beledigingen, uitgescholden worden en geweld, ik heb het allemaal meegemaakt en het went nooit. Voorheen postte ik er nog wel eens over, om het zelf kwijt te raken, mezelf uit te spreken of voor bewustwording, ik heb eigenlijk geen idee. Het bleek dat mensen het herkenden, dat mensen het verafschuwden. Maar het gaf ook ruimte om het geweld via een reply voort te zetten. Of dat zeer deed? Absoluut. Ik verdween dan ook met regelmaat van Twitter/X. Maar in het dagelijks leven gaat dat helaas niet, hoewel ik het jarenlang geprobeerd heb, door ook overdag de gordijnen dicht te houden en door zo min mogelijk over straat te gaan. Maar het schelden en het geweld hield aan tot ik alleen nog maar naar buiten durfde met mijn hond, die ik getraind heb en inzet als ptss-hulphond. Hij gaf me de moed en het vertrouwen dat ik wél over straat kan zonder dat er iets gebeurt. Vele van jullie gaven me dat vertrouwen. Het vertrouwen dat het goed is wie ik ben: een trans vrouw die volop in het leven wil staan.

En het ging zeker een lange tijd goed. Maar het schelden, beledigen en het 'per ongeluk' net te hard tegen me aan lopen, een winkelwagen 'per ongeluk' meerdere malen tegen m'n enkels rijden, alles komt weer steeds vaker voor. En toch wilde ik niet opgeven.

Nou zat ik hier gisteren over te praten met de moeder van mijn 3 kinderen en ik sprak me uit dat de maatschappij duidelijk aan het verharden is, maar vertelde haar niet dat ik het diverse geweld regelmatig meemaak. Ik postte er ook nooit meer iets over, bang om online neergemaaid te worden. Maar het gebeurde gisteren wéér, toen ik later alleen op een terras zat en toen ik naar het station liep (dezelfde 2 personen). In het geniep me iets toewensen, tegen elkaar (maar hoorbaar voor mij) over me praten over hoe graag ze me zouden afranselen, intimiderend vlak achter me lopen en me tegen een muur duwen onder het mom van 'sorry, ik struikelde'.

Ik ben het zó zat, ik heb er zó genoeg van, dat ik (weer) overweeg om de transitie terug te draaien. Dan kan ik als (fysieke) man normaal over straat, dan

hoef ik niet altijd meer op mijn hoede te zijn. Dan zal ik veiliger zijn, maar ongelukkig. Net als nu.

Of het dé oplossing is? Ik weet het niet,maar het moment waarop ik die beslissing ga maken komt steeds dichterbij: het moment dat 'de maatschappij' wint, de intoleranten in

onze maatschappij. Er zijn, gelukkig, genoeg anderen, laat ik dat voorop stellen, maar die/jullie hebben helaas niet zo'n grote impact op mijn gevoel van veiligheid, dat ik me veilig genoeg blijf voelen.De beslissing om alles terug te draaien komt steeds dichterbij.

   Of ik het dan wél red? Ik weet het niet en op dit moment kan het me niet eens iets schelen. Ik ben het zat!

Ik had nooit een doel als ik schreef over het geweld tegen mij. Nu wel.

Ik hoop dat mensen zich bewust gaan zijn van de impact dat geweld heeft tegen iedereen die 'anders' is, want hoe vaker het gebeurt, hoe meer impact het heeft. Elk geweld tegen wie dan ook. Elk duwtje is voor mij inmiddels levensbedreigend. Niet dat ik door jullie duwtje dood ga, maar elke keer sterft er een stukje 'ik' en ik weet niet hoeveel ik nog kan hebben.

Tot slot:

Ik trek het muurtje weer om me heen van de vrolijke Mijke, zolang ze nog Mijke zal heten.