Janine

Het senioren hardloopgroepje stond op het veld te wachten op Janine. Weer te wachten op Janine.
Alle leden van het hardloopgroepje waren een stuk langer en, omdat zij veel sneller gingen door hun grotere stappen, hadden ze halfweg het jaar afgesproken dat zij voortaan vooruit zouden gaan en op verschillende punten zouden wachten op haar.
Het veld was niet alleen het startpunt, maar het was ook altijd het eindpunt én het punt waar ze altijd het langst op Janine moesten wachten; niet alleen omdat zij veel langzamer rende, maar ook omdat zij vaker moest wandelen in plaats van dat ze kon rennen. Haar conditie was niet zo goed als van de andere renners.
Het groepje stond gezellig te kletsen en uit hun bidons te drinken, toen Janine aansloot. Niemand had haar opgemerkt.
De gesprekken gingen niet alleen over hardlopen, maar ook over dingen waar ze geen verstand van had. De huizenmarkt, auto's...
Maar opeens ging het over celbiologie, een onderwerp dat haar interesse had. Haar ogen glinsterden, want nu kon ze ook een bijdrage leveren aan het gesprek.
Maar iedereen was zo luid en door elkaar heen aan het praten dat haar bijdrage over eencellige Prokayoten niet werd gehoord.
Ze zweeg weer.
  Toen de gesprekken stil begonnen te vallen, was het tijd om af te sluiten.
Dit deden ze zoals gewoonlijk met een groeps high five en na een luide 'één, twee, drie', klapten alle rechterhanden tegen elkaar. Maar niet die van Janine; zij was te klein en had het al maanden geleden opgegeven om aan deze afscheidsgroet mee te doen.
   In gedachten liep ze met de leden van het senioren hardloopgroepje mee naar de parkeerplaats, waar men met een 'tot volgende week' en luid toeterende auto's naar huis vertrok; terug naar de partner, de open haard en de kneuterige spelletjesprogramma's op de commerciële zenders. Terug in het keurslijf.
   Janine keek de vertrekkende auto's na en zwaaide in de lucht.
Niemand zag het.
Ze pakte haar sleutels uit de zakken van haar versleten joggingbroek en liep naar de dikke lantaarnpaal in het midden van de parkeerplaats, waar ze met een stevig kettingslot haar oude, gammele fiets aan had vastgeketend.
Ze had geen auto.
Ze had ook geen partner, geen open haard; ze had zelfs nooit een tv gekocht.
Maar ze had ruimte in haar hoofd. Ze was gelukkig.