If tomorrow never comes

Het is alweer een tijd geleden, maar toen ik net met de honden wandelde, betrapte ik me erop dat ik weer naar de bomen aan het kijken was. 

Niet naar hun grootte, of naar hun mooie vormen, maar of er een goede, bereikbare tak aan hing; een lange looplijn van de honden in mijn handen houdend. En ik vroeg me af hoeveel slaapmedicatie ik nog heb en of het voldoende zou zijn voor een zacht einde. 

O, er zijn redenen voor hoor:

Een transitie waardoor ik zowat alles ben kwijtgeraakt, kinderen die ik niet meer zie, het gemis van een fijne relatie. Maar ook de gevolgen van een licht herseninfarct die alleen maar toenemen en waar ik steeds meer moeite mee krijg om die te accepteren. 

Mijn kortetermijngeheugen is slechter geworden en ik merk dat deze langzaamaan nóg minder wordt. Ook ben ik makkelijker prikkelbaar en ik krijg meer moeite met het begrijpen van schijnbaar simpele dingen, sommige eenvoudige taken uitvoeren zijn vaak lastiger dan voorheen. 

Cognitief ga ik duidelijk achteruit en ik heb daar moeite mee. Moeite met heel langzaam de grip op mijn leven te verliezen. Althans, zo voelt het. Het is voor anderen waarschijnlijk niet eens zo merkbaar, want ik heb geleerd het goed te verbergen. Met humor kom je een heel eind. Maar ik merk het en ík heb er moeite mee. 

En op zo'n moment van overpeinzingen in het bos komt dan de altijd aanwezige einde levenswens om de hoek kijken, de zoektocht naar die ene stevige tak. En ik weet dat die er genoeg zijn, het bos hangt er vol mee. Ik heb er zelfs op mijn blog al eens over geschreven (Martha). Maar er zijn zoveel redenen om er niet aan toe te geven. Er zijn nog zoveel leuke momenten, er is fantastisch fijn vrijwilligerswerk, er is nog zoveel mooie muziek, er zijn nog zoveel mooie liedjes en er zijn nog zoveel mensen waar ik niet vaak genoeg tegen gezegd heb hoeveel ik van hun hou. 

Dit jaar word ik zestig, of, zoals ik het meestal zeg, veertig van de honderd af. 

Als ik het haal dan heb ik dus nog veertig jaar om het te zeggen: ik hou van jou. 

Als.

En als niet? 

Als ik er morgen niet meer zou zijn, zouden ze het dan toch weten?

Ik denk het niet. 

~ If tomorrow never comes, will you know how much I loved you ~