Verhalige schrijverijtjes

De kamer werd versierd door zonnestralen, die tegelijk duidelijk maakten dat de ramen hoognodig gewassen moesten worden. Zijn schaduw op de muur bleef roerloos op dezelfde plaats, beiden keken ze naar de bijna lege kledingkast. Geen leuke jurkjes in wel duizend verschillende kleuren, maar een paar strak gestreken overhemden in vooral grijze tint. En een blauwe. Het jaar werd anders afgesloten als dat hij vorig jaar verwacht had. Toen een vlotte vrouw die eindelijk zichzelf gevonden en geaccepteerd had, nu een oude man van 60, die het leven het liefst net zo snel zou aftellen als de laatste 10 seconden van het jaar. De zwaarte van het leven werd verdoezeld door grapjes en leuke versjes, opdat niemand zijn verdriet zou merken. Met het laatste jurkje dat in een verhuisdoos werd gevouwen en het zorgvuldig wegleggen van het zo graag gedragen haarwerk, werd ook een beetje van zijn ziel weggedaan. In het nieuwe jaar zal hij vast wel weer opbloeien, maar nu kon hij alleen maar huilen om het af...

Frans-Joseph en zijn oma speelden graag spelletjes. "Kom je," zo belde zij, "dan mag jij kiezen wat we gaan doen." "Dan ga ik je inmaken." "Hahaha." Oma lachte luid. Maar nu ze door Frans-Joseph is ingemaakt en ze in een weckpot op het randje van de schoorsteen staat, is het lachen haar vergaan.

Hij was uitgenodigd, hoefde niet alleen te zijn.  Hij kon naar vriendinnen, hij had hen thuis kunnen ontvangen. Dan hadden ze de moeite genomen om de deur uit te gaan om bij hem te kunnen zijn. Het was allemaal erg lief, maar hij had het allemaal afgewezen. En het was goed zo. Liggend op de bank had hij de eerste kerstdag doorgebracht. Slapend, kijkend naar de tv en naar de foto's van zijn vijf kinderen. Foto's van een verleden, van een tijd dat hij ze nog eens zag, of sprak. Maar drie van hen zag hij niet meer en de andere twee zag hij weinig. Het was zoals het was.  Als zij er vrede mee hebben, dan moest hij het ook maar hebben. Het was zoals het was. 

Het was een kleine kamer, veel kleiner dan in het tehuis waar hij eerst in woonde. Hij had een paar meubels vanuit zijn vorige kamer meegenomen, maar van veel spullen had hij afscheid moeten nemen. In eerste instantie had hij het niet leuk gevonden, want met deze verhuizing raakte hij niet alleen zijn vertrouwde omgeving kwijt, maar ook een stuk van zijn zelfstandigheid. Er was geen eigen keukentje, dus eten moest hij in een eetzaal, samen met andere oude mensen waarvan een deel niet zelf een lepel of vork kon beet houden, of die om de haverklap van tafel moesten om naar het toilet te gaan. En hij werd misselijk van de mensen die in hun mond met hun gebit speelden, van mensen die smakten en van mensen waarbij de soep vanuit hun mondhoeken weer terug in hun bord druppelde. Hij was niet gemaakt voor zo'n tehuis. In het vorige tehuis kon hij zelf nog wat koken, of een eitje bakken op het tweepittertje dat zijn broer voor hem gekocht had. Het was een elektrisch tweepittertje, zodat de ...

De tafel is gedekt met het speciale kerstservies. Het zilveren bestek is opgepoetst en de damast servetten zijn tot waaier gevouwen. Zoals elk jaar is het kerstdiner bij hen, 'want jullie hebben de meeste ruimte'. Voorheen had Elise het nooit zo erg gevonden, want het klopte wel. De familie was groot en zij hadden inderdaad de meeste ruimte. Frits en zij hadden er dan ook hard voor gewerkt, de gebrachte offers waren het altijd meer dan waard geweest.  Dat ze hun dochtertje Robin bijna niet hadden gezien, de eerste paar jaren, hadden ze op de koop toe genomen. Want het bedrijf ging voor alles, dat moest groeien tot marktleider. Ze knokten voor elke opdracht en kwamen keer op keer met sterke aanbestedingen om hun grootste concurrent, Brisant b.v., daarmee keer op keer te verslaan. En het bedrijf groeide uit tot marktleider en slokte al hun tijd en energie op.  Robin was gelukkig altijd in goede handen. Ze hadden een lieve au pair en voor de momenten dat de au pair vrij was, werd...