Kerst zonder Robin ✨

De tafel is gedekt met het speciale kerstservies. Het zilveren bestek is opgepoetst en de damast servetten zijn tot waaier gevouwen. Zoals elk jaar is het kerstdiner bij hen, 'want jullie hebben de meeste ruimte'.

Voorheen had Elise het nooit zo erg gevonden, want het klopte wel. De familie was groot en zij hadden inderdaad de meeste ruimte. Frits en zij hadden er dan ook hard voor gewerkt, de gebrachte offers waren het altijd meer dan waard geweest. 

Dat ze hun dochtertje Robin bijna niet hadden gezien, de eerste paar jaren, hadden ze op de koop toe genomen. Want het bedrijf ging voor alles, dat moest groeien tot marktleider. Ze knokten voor elke opdracht en kwamen keer op keer met sterke aanbestedingen om hun grootste concurrent, Brisant b.v., daarmee keer op keer te verslaan. En het bedrijf groeide uit tot marktleider en slokte al hun tijd en energie op. 

Robin was gelukkig altijd in goede handen. Ze hadden een lieve au pair en voor de momenten dat de au pair vrij was, werd haar ouders ingeschakeld. Robin had het goed, vonden ze. Ze had alles wat haar hartje begeerde en als ze iets wilde dan kreeg ze het ook. Niet altijd meteen hoor, soms moest Robin wachten tot kerstmis. Dan lagen de gewilde cadeautjes onder de overdadig versierde kerstboom, die in de tot eetzaal omgetoverde grote serre stond. Een serre die ze meteen hadden laten bouwen toen ze het oude landhuis gekocht hadden. Een serre die moest dienen als een soort feestruimte, of dinerruimte. Waar ze hun talrijke gasten konden ontvangen. Vrienden, familie en, vaak ook, klanten vanuit heel de wereld. Robin mocht dan altijd even een handje komen geven. Ze stelde zich dan netjes voor met haar lieflijke, zachte stem. Dan waren ze zó trots. En als de au pair haar dan na tien minuten meenam naar haar kamer, dan werd er aangeschoven aan de mooi opgedekte tafel en kon de catering haar werk doen. En of het nou zakelijke diners waren, of familiediners, Elise zorgde er altijd voor dat de tafel mooi gedekt was. 

Maar de tijd verstreek, de feestjes namen af en de zakelijke diners vonden steeds vaker plaats in chique restaurants, waar Robin niet mee naartoe ging. De serre bleef steeds vaker leeg. Behalve met kerstmis dan. Dan werd de tafel weer mooi gedekt, want dan kwam de familie eten. Zij hadden immers de meeste ruimte. Maar toch was het anders dan voorheen. De ouders van Elise woonden in een verzorgingshuis en kozen ervoor om naar de eetzaal te gaan voor het kerstdiner. De oudste broer van Frits was gescheiden en zijn kinderen waren dit jaar bij zijn ex. En de stoel van Robin zou ook leeg blijven, dit jaar voor de derde keer alweer. 

Bij Robin was al vroeg in haar leven cystische fibrose geconstateerd, taaislijmziekte. Een ziekte waarmee Robin volwassen had kunnen worden, volgens de prognoses. Maar, net als met het bedrijf, bleven de resultaten achter bij de prognoses en na een veelvoud aan complicaties hadden ze drie jaar geleden afscheid moeten nemen van Robin. En zo bleef haar stoel al drie jaar leeg, hoorden ze al drie jaar haar lieflijke, zachte stem niet meer, was kerstmis nooit meer kerstmis zoals het ooit geweest was. Het gemis was met geen pen te beschrijven, de pijn in hun hart zou nooit verdwijnen. 

Maar wat waren ze er trots op dat Robin altijd alles had. Alle cadeaus die ze maar wilde en een lieve au pair.