Verhalige schrijverijtjes van Mijke

"Dames, heren, mag ik u van harte welkom heten op deze afscheidsreceptie van Geoffrey. Geoffrey die we allemaal kennen en allemaal zien als een gewaardeerde collega. En ik heb de eer om, namens de directie, een woordje tot hem te richten.  Geoffrey, jij werkte hier al toen de meesten van ons nog op school zaten. Ik ook, dus ik heb me wat onderzoek moeten doen; ik heb oude personeelsbladen doorgelezen, fantastische beoordelingen gezien en met veel collega's van je gesproken. En iedereen, Geoffrey, iedereen heeft alleen maar lovende woorden over jou.  Of het nou gaat om het ruilen van een dienst, om het invullen van overwerk, of dat het gaat om meedoen in het voetbalteam van de fabriek, op jou, Geoffrey, kon je altijd rekenen. Jij ontfermde je over nieuwe collega's, maakte hen wegwijs op de werkvloer, kwam voor hen op als zij dat zelf niet deden. Je bent altijd als een vader voor hen geweest.  Je werkte hard en zette je altijd voor de volle honderd procent in.  En dat wordt

De kleine man stapte de immens hoge Poort door. Een rugzak hing om zijn schouders en een koffer hield hij in zijn hand. De koffer werd dan wel gedragen, maar daarvoor moest de man zijn hele gewicht in tegenovergestelde richting hangen, zodat deze licht zweefde op zijn gang naar het onbekende. Toen de man omhoog keek zag hij een grote hal. Veel groter dan hij gedacht had. De wanden waren versierd met turquoise ornamenten en de verlichting was uitermate fijn afgesteld. De muziek die er klonk vond hij niet aangenaam. Hij hield niet van viool muziek.  “Controle,” hoorde hij zeggen, “mag ik uw bagage zien?” De poort was reusachtig en de zachte, diep donkere stem galmde in de holle ruimte van de aankomsthal. “Natuurlijk mag u mijn bagage zien,” antwoordde hij, “maar als u mij zegt wat u hoopt te vinden, dan kan ik u misschien zeggen waar u moet zoeken.” Hij had wel verwacht dat hij gecontroleerd zou worden, want hij had al gehoord dat men streng was. En het was precies zoals verwacht. “Ik zo

Het Heertje liep, leunend op zijn stok, door de mistige wolken die zich, laaghangend, hadden verzameld op dat ene punt boven het omsloten plein. Dat punt waar precies híj liep. Een plein met ongelijk liggende kasseien, omringd door eeuwenoude gebouwen. Als uit het niets verscheen er een vrouw uit de vochtige wolken. “Goedenavond, Heertje, waar gaat u zo laat nog naar toe?” Haar stem klonk alleraardigst. “Ik ben op weg naar ’het land van tevredenheid’ ”, antwoordde het Heertje. “O, maar dan moet u vooral niet hier zijn, zo laat op de avond. Hier vindt u meer het land van leugens en bedrog, ontkenning, van wantrouwen en achterklap.” De vrouw stond inmiddels voor hem. Haar gezicht was versierd met rimpels van het leven. Haar stem had haar jonger doen klinken dan zij in werkelijkheid was. “Dan ben ik op de goede weg,” sprak het Heertje, “Nee, sterker nog, dan ben ik thuis.” “Thuis?” De vrouw, wiens ingevallen ogen duidelijk zichtbaar werden als zij zich even had verplaatst naar

De kaarsen brandden en hij vroeg zich af of de brandtijd die op de verpakking vermeld stond ook een reële was; vier uur zou het moeten duren voordat de vlammetjes zouden doven. Ze waren niet duur, de kaarsen. Vijftig cent per stuk voor de kleintjes en een euro voor de grotere. Een klein gleufje in het deksel van het verder gesloten doosje, gaapte in de hoogte in afwachting van het beloofde geld. Hij had er twee van een euro gekocht. Het was stil. Maar als je goed luisterde kon je het knisperen van de brandende kaardepitten horen. Maar dan moest je wel goed luisteren. Hij kwam hier eigenlijk nooit, want hij had niets met het branden van kaarsjes. Maar vandaag was anders. Waarom wist hij niet, maar hij móest een kaasje branden voor haar. Dus hij was naar het kapelletje gegaan waar hij met regelmaat langs kwam. Het was een klein, wit kapelletje met een grote gietijzeren poort die hem met open deuren omarmde. “Kom binnen, hier is ’t goed”, leken de deuren te zeggen en hij was zonder verder