Verhalige schrijverijtjes van Mijke

Beledigingen, uitgescholden worden en geweld, ik heb het allemaal meegemaakt en het went nooit. Voorheen postte ik er nog wel eens over, om het zelf kwijt te raken, mezelf uit te spreken of voor bewustwording, ik heb eigenlijk geen idee. Het bleek dat mensen het herkenden, dat mensen het verafschuwden. Maar het gaf ook ruimte om het geweld via een reply voort te zetten. Of dat zeer deed? Absoluut. Ik verdween dan ook met regelmaat van Twitter/X. Maar in het dagelijks leven gaat dat helaas niet, hoewel ik het jarenlang geprobeerd heb, door ook overdag de gordijnen dicht te houden en door zo min mogelijk over straat te gaan. Maar het schelden en het geweld hield aan tot ik alleen nog maar naar buiten durfde met mijn hond, die ik getraind heb en inzet als ptss-hulphond. Hij gaf me de moed en het vertrouwen dat ik wél over straat kan zonder dat er iets gebeurt. Vele van jullie gaven me dat vertrouwen. Het vertrouwen dat het goed is wie ik ben: een trans vrouw die volop in het leven wil sta

Met tranen in zijn ogen keek de man naar de steen. Een steen tussen zovele andere stenen. Maar hij keek speciaal naar deze ene steen. Een steen die, glad gestreken door de tijd, glom als een spiegel. Hij had niet echt veel op met die steen, maar toch bleven zijn ogen gefixeerd op dat ene stukje waar de tijd nog geen vat op had gehad. Dat was het stukje waar haar naam stond... Miriam. Hij had de steen niet nodig om aan haar te denken, dat deed hij elke dag. Maar zoals elk jaar was hij ook nu weer gekomen, om even alleen te zijn met de steen. Hij opende een klein flesje champagne, schonk een glaasje in en dronk het, nadat hij een proostende beweging had gemaakt, in een teug leeg. "Lieverd, gefeliciteerd met je verjaardag. Ik drink een glaasje op jouw verjaardag, zoals we vroeger samen deden. Weet je nog, die keer dat ik de fles wilde openen, staand in een roeiboot? Wat waren we nat geworden hè. Dat kon ook niet anders, want die fles spatte uit elkaar toen ik 'm op de bodem van d

Mijn oma had Alzheimer.  Nee, ze was kinds, zo heette dat toen, halverwege de zeventiger jaren: kinds. Want mensen met Alzheimer gedroegen zich soms als kinderen, of leefden in het moment van hun verleden. Ze was inmiddels zo vergeetachtig geworden dat de familie besloten had dat zij naar een bejaardenhuis moest. Het kon niet in haar woonplaats, waar ze zo'n beetje altijd gewoond had sinds haar komst van Indonesië naar Nederland, want daar waren alleen maar katholieke tehuizen en oma was protestant. Dus werd ze verhuisd van haar dorp naar de stad en kwam ze te wonen in een bejaardentehuis. Tegenwoordig zijn er verzorgingstehuizen waar men speciale zorg kan bieden voor dementerende ouderen. Maar tóen nog zeker niet. Toen waren het bejaardentehuizen en zeker geen verzorgingstehuizen.  Een miniem, maar belangrijk verschil. Ze woonde in een kamertje waar een bed, een kast, wat stoelen en een tafel bij elkaar waren gepropt. Spullen die nieuw waren en waar ze geen binding mee had. Spulle

Het is alweer een tijd geleden, maar toen ik net met de honden wandelde, betrapte ik me erop dat ik weer naar de bomen aan het kijken was.  Niet naar hun grootte, of naar hun mooie vormen, maar of er een goede, bereikbare tak aan hing; een lange looplijn van de honden in mijn handen houdend. En ik vroeg me af hoeveel slaapmedicatie ik nog heb en of het voldoende zou zijn voor een zacht einde.  O, er zijn redenen voor hoor: Een transitie waardoor ik zowat alles ben kwijtgeraakt, kinderen die ik niet meer zie, het gemis van een fijne relatie. Maar ook de gevolgen van een licht herseninfarct die alleen maar toenemen en waar ik steeds meer moeite mee krijg om die te accepteren.  Mijn kortetermijngeheugen is slechter geworden en ik merk dat deze langzaamaan nóg minder wordt. Ook ben ik makkelijker prikkelbaar en ik krijg meer moeite met het begrijpen van schijnbaar simpele dingen, sommige eenvoudige taken uitvoeren zijn vaak lastiger dan voorheen.  Cognitief ga ik duidelijk achteruit en ik