Verhalige schrijverijtjes van Mijke

De deur sloot bijna geluidloos, toen ze deze met de woorden "Nee hoor, ik voel me niet eenzaam, dankjewel voor het bezoek", zachtjes in het slot duwde. Van achter de opzij geschoven lamellen zwaaide ze naar de twee bevriende echtparen en hun kinderen. Ze waren haar vergeten uit te nodigen voor het kerstdiner, maar ze kon uiteraard best aanschuiven. "Het zal wel krap zijn, maar we zetten er gewoon een extra bordje bij. En iedereen krijgt gewoon wat minder", had Dries grappend gezegd. Een grap die door de anderen met luide lach instemmend werd beantwoord. Hilde had ook gelachen. Niet zo uitbundig als de anderen, want deze opmerking legde precies haar eenzaamheid uit. Ze was vergeten door de mensen die haar hun beste vriendin noemden; die wisten van het verdriet om haar eenzaamheid sinds de dood van Harry en de verstoting door haar kinderen. 'Ze kon best aanschuiven' had ook niet echt geklonken als een oprechte, warme uitnodiging. Ze had de uitnodiging a

Het senioren hardloopgroepje stond op het veld te wachten op Janine. Weer te wachten op Janine. Alle leden van het hardloopgroepje waren een stuk langer en, omdat zij veel sneller gingen door hun grotere stappen, hadden ze halfweg het jaar afgesproken dat zij voortaan vooruit zouden gaan en op verschillende punten zouden wachten op haar. Het veld was niet alleen het startpunt, maar het was ook altijd het eindpunt én het punt waar ze altijd het langst op Janine moesten wachten; niet alleen omdat zij veel langzamer rende, maar ook omdat zij vaker moest wandelen in plaats van dat ze kon rennen. Haar conditie was niet zo goed als van de andere renners. Het groepje stond gezellig te kletsen en uit hun bidons te drinken, toen Janine aansloot. Niemand had haar opgemerkt. De gesprekken gingen niet alleen over hardlopen, maar ook over dingen waar ze geen verstand van had. De huizenmarkt, auto's... Maar opeens ging het over celbiologie, een onderwerp dat haar interesse had. Haar ogen gl

Hij zette zijn roltas met kleding en andere zaken zachtjes neer. Het was een oude tas, waarvan een van de wielen versleten was. Daardoor hing de tas altijd naar een kant en had hij moeite met voorttrekken. Moe was hij. Moe van het vele lopen; moe van de regen die hem al uren tergde met de vele harde druppels op zijn gezicht. Hij had heel wat kilometers gemaakt vandaag, meer dan op andere dagen. Met pijn in zijn voeten ging hij zitten en pakte een rol biscuitjes uit zijn tas. Net wat hij nodig had. Inmiddels was het droog geworden en hij genoot zichtbaar van het open scheurende wolkendek. 'Net huilde de Hemel nog en nu lacht ze me toe', dacht hij, terwijl hij op het randje van zijn biscuitje sabbelde. Het smaakte hem goed, maar het had hem beter gesmaakt als hij het ronde koekje in een bekertje met koffie had kunnen dompelen. Dan werd het zacht en dan kon hij het als het ware naar binnen zuigen; dan deed het ook niet zo'n pijn aan zijn tandvlees.     Uit zijn tas h

Ik zag hoe bij haar de tranen over haar wangen een weg naar beneden zochten om zich daar, met een zachte plons, te vermenigvuldigen in wel duizend soortgenoten. Haar oude stramme lijf had haar werk jarenlang naar volle tevredenheid gedaan, maar was nu meer een last voor haar dan een zegen. Het bukken deed haar pijn. Toch kromde ze haar rug om hem een laatste kus te geven. Een laatste kus voordat de dokter een einde zou maken aan zijn voltooide leven. Het was mooi geweest, het was klaar. En iedereen in de ruimte die afscheid kwam nemen wist dat; het was mooi geweest. Het was mooi te zien hoe zij haar emoties de vrije loop kon laten; ondanks een gehard leven vol verdriet en pijn. Afscheid went immers nooit. Hoezeer ik op een bepaalde manier ook kon genieten hoe zij haar emoties kon tonen, ikzelf kon dat niet. Ik wilde mijn verdriet niet laten merken en beet, zo hard ik kon, op de binnenkant van mijn wang. Ik wilde sterk zijn…voor haar. Met een laatste aai door zijn haren, gevolgd door ee

“Ga je met me mee?” De stem van vader klonk onverwacht lief. Zou vader met haar gaan fietsen? Speciale tijd voor haar inruimen? Het meisje wist niet hoe snel ze bevestigend moest antwoorden. Vader had immers nooit tijd voor haar en nu wilde hij speciaal met háár gaan fietsen; en het regende nog wel. Vader had altijd alleen maar tijd voor zijn werk en de t.v.. O ja, af en toe had vader tijd voor de auto; als die gewassen en uit-gestofzuigd moest worden. Maar nooit voor zijn kinderen. Die zag hij als een soort mannelijk statussymbool; dat het hem toch ook maar mooi gelukt was, drie kinderen. Maar nu wilde het meisje graag gebruik maken van de gelegenheid om met haar vader iets leuks te doen. “Wel even je speelgoed opruimen. En die nieuwe poppetjes. Ja, die. Die heb ik nog nooit gezien. Zijn die nieuw?” Het meisje kleurde rood tot achter haar oren. Ja, die waren nieuw, maar zij kon nooit aan haar vader uitleggen hoe ze daar aan was gekomen. “Die heb ik al een tijdje hoor”, loog het meisje

Hij streelde haar hand terwijl hij in haar ogen keek. Zij keek terug naar hem. De glinstering in haar ogen liet zien hoe gelukkig ze was; een kopje thee, een gebakje en de liefde van haar leven die haar hand vast hield. Ze zeiden niet veel. Dat hadden ze ook niet nodig. Ze kenden elkaar lang genoeg om te weten wat ze voor elkaar betekenden. Wat wil je ook, na zestig jaar huwelijk. Elke maandag en donderdag hadden ze hetzelfde plekje in het restaurant; bij het raam, achter de pilaar. Daar waar er geen tocht was. Want tegen tocht kon ze niet meer. Daar werd ze verkouden van. Elke maandag en donderdag hetzelfde ritueel; in stilte genietend van elkaar. Hoe lang ze daar konden zitten hing altijd af van 'de mevrouw met de rauwe stem', zoals hij haar altijd noemde. De ene keer was het een uur, de andere keer een halve dag. Maar altijd was daar het onvermijdelijke moment. Het moment dat 'de mevrouw met de rauwe stem' kwam en zei: "Zo, mevrouw Claesen, het is weer tijd om n