Martha
Nooit eerder was ze zó verdrietig Martha keek naar de foto's aan de muur; vijf lachende gezichtjes. Vijf kinderen wiens verdriet ze voelde, maar die ze niet verdrietig wilde zien om haar, om Martha. Er was veel gebeurd en ze snapte heel goed waar het verdriet, de pijn en de boosheid vandaan kwamen. Maar haar besluit stond vast. Het kon niet anders dan hun nog één keer verdriet te moeten doen. Nog één keer. Het afscheidsbriefje was geschreven en lag keurig gevouwen op het bureau in de werkkamer. Ze had het grondig voorbereid. Het briefje, geld op tafel voor onderdak voor haar honden en een touw. Een touw waarvan het uiteinde geknoopt was in een lus die gemakkelijk open en dicht kon schuiven. Ze had er lang op moeten oefenen, op die lus. Maar uiteindelijk had ze de perfecte lus in het perfecte touw: een touw dat niet gemakkelijk door te snijden was. Voordat ze vertrok keek ze nog een keer de kamer rond, liet een hand over elk van de vijf foto's gaan en gaf de honden een laats