Meditatiemoment van een adhd'er
“Sluit je ogen.” Ik doe braaf wat ze zegt en doe mijn ogen dicht. “Adem in door je neus en adem krachtig uit door je mond. Zó krachtig dat er een stevig geluid hoorbaar is, maar het mag geen blazen zijn. Een harde zucht, als het ware.” Ik hoor hoe de lucht via mijn neusharen wervelend mijn longen vult. Met een krachtige, hoorbare zucht laat ik haar weer ontsnappen. Ik blaas niet. Dit proces moet blijvend herhaald worden. Ik volg gedwee. Haar stem klinkt zacht, maar op een bepaalde manier heel doelgericht, bijna hypnotiserend. “Voel hoe je voeten de grond raken, je tenen, je hakken.” Ik probeer te voelen door eerst een beetje druk op mijn tenen te zetten, dan weer een beetje druk op mijn hakken. Ik kan het… ik voel! In ieder geval voel ik de kou onder mijn, in witte sportsokken gestoken, voeten die inmiddels stevig het laminaat raken. Maar ik doe mijn best me daardoor niet te laten afleiden, want ik moet naar mijn binnenste zelf, naar de wortels van mijn ziel. Het schijnt rustgevend te ...