Nooit meer vaderdag

Ze ligt op bed en scrollt met rustige bewegingen van haar wijsvinger door de foto's op haar telefoon.

Op zoek naar dat ene mapje, wat moeilijk te vinden blijkt tussen al die andere mapjes.

Terwijl haar ogen gefixeerd blijven op de voorbij schuivende pictogrammen, gaan haar gedachten uit naar deze dag: vaderdag.

In haar jeugd had ze niet zoveel op met vaderdag.

Dan werd er een op school van behang geknutselde stropdas gegeven, of een door moeder gekocht cadeautje waarvan zij niet eens wist wat het was.

Vaderdag was vooral stom.

Haar vader was er niet vaak. Hij werkte bij een baas, moest optreden, of hing in de bank. In alle drie de gevallen was hij er feitelijk niet. Want als hij er wel was moesten de kinderen zich vooral rustig houden en hem vooral niet storen. Zo staat dat in haar geheugen. 

Nee, vaderdag was nooit leuk.

Tot ze zelf kinderen kreeg, vijf in totaal.

Ze kon enorm genieten van de ingestudeerde, stuntelig uitgevoerde dansjes en van de rommelig ingepakte, van behang gemaakte stropdassen.

De tijd had niet stilgestaan.

Het liefst had ze alle vijf de kinderen vandaag even gezien, bij voorkeur allemaal tegelijk.

Maar het leven was anders gelopen dan dat ze ooit had kunnen vermoeden.

Haar rol van vader was veranderd in de rol van 'ouder' sinds haar transitie, die werd ingezet toen ze vooraan in de vijftig was.

Een transitie die haar haarzelf had gegeven, maar verder bijna alles had gekost.

Zoals een fijn contact met haar kinderen, waarvan er twee haar helemaal niet meer wilde zien. De pijn die dat deed was niet te omschrijven. Een gebroken hart hebben bleek niet zomaar een uitdrukking meer. 

Dat alles ging er in haar om, terwijl haar vinger stopte met scrollen bij het gezochte mapje.

'Kinderen', had ze het toepasselijk genoemd.

Ze twijfelde even, maar besloot uiteindelijk om het mapje niet te openen. Het was te moeilijk, te pijnlijk.

Ze legde haar telefoon met het beeldscherm naar beneden gekeerd op haar buik. 

En terwijl ze in het niets staarde, werd haar kussen benat door tranen die ze in stilte huilde.

Mijn god, wat miste ze de kinderen.

En de rommelig ingepakte, van behang geknutselde stropdassen.