Hardloop groepjes

Mensen die mij kennen weten dit: 

Ik heb een hekel aan hardloop groepjes.

En niet zo'n klein beetje ook.

Ze vallen voor mij onder de categorie 'mannen met bierbuiken in te strakke lycra pakjes in groepsverband op wielrenfietsen' en 'mountainbikers die menen dat elk bospad een crossbaan is en waarvoor alle wandelaars maar aan de kant moeten'. Waarbij ik weet dat er ook een percentage is dat zich wel weet te gedragen, hoewel mijn inschatting is dat dat geen groot percentage zal zijn. 

Als ik op zaterdagochtend eens vroeg naar het bos wil om te ontstressen van de drukte van de week, dan kom ik ze meestal al vrij snel tegen. 

De groepjes met grijze en kalende hardlopers die al tetterend over de biljartclub of het schandaal van de dochter van Mathilda, met vieren naast elkaar de bospaden bestieren. 

Ga ik iets later, dan tref ik de groepjes brandnetelthee drinkers, aangevuld met een paar broodmagere veganisten, die na hun wekelijkse 'boslucht ademhaling oefeningen' evenzo kwetterend de rust in het bos verstoren, blij dat ze even verlost zijn van hun kinderen Frédéric-Jean en Emma-Olivia. 

En al deze groepjes lijken maar één doel te hebben: zich op te splitsen in kleinere groepjes. 

En al deze kleinere groepjes doen dan van die gezonde oefeningen tussendoor. Die voeren ze dan niet in de lengte van de bospaden uit, maar er dwars overheen, zodat je je als wandelaar een weg moet zien te banen tussen de zwaaiende armen van de uitvoerders en een rond springende 'mental coach', die nog even alle energie uit de uitgeputte lijven probeert te mental coachen. 

Al dat hardlopen en rondhupsen blijkt dan ook nog eens niet alleen goed voor de poriën waar het lichaamsvocht rijkelijk uit naar buiten gutst, nee, het werkt ook in op de darmen.

De goede kijker ziet her en der uitgeweken sportievelingen in gehurkte zit hun tot bruine massa verworden eten bij de bomen poneren, waarna dit onzorgvuldig wordt verstopt onder een wit papieren zakdoekje, dat eenmalig door de gespreide bilnaad is gehaald. 

Zo kun je, als je je verslapen hebt en pas na de middag aan jouw boswandeling gaat beginnen, elke zaterdag de route volgen die de groepjes hebben gemaakt. Het is een kwestie van de zakdoekjes volgen. 

Ik chargeer natuurlijk een beetje, maar het feit blijft dat ik een hekel heb aan hardloop groepjes. 

Maar om mijn luie lijf in beweging te zetten, vond ik het een goed idee om zelf ook maar eens te gaan sporten. En aangezien hardlopen vrij is van contributie, leek me dat wel een goede sport voor mij. 

Bijkomend voordeel is dat het bos op twee minuten lopen van mijn woning is. 

Helaas bleek al snel dat ik mijzelf niet kon motiveren om er alleen op uit te gaan en bleven de aangeschafte kleding en hardloopschoenen ongebruikt in de kast. 

Tot vanavond, want vanuit het werk wordt de mogelijkheid geboden om met op de persoon afgestelde hardloopschema's te starten met hardlopen, onder begeleiding van een professional. 

En in een hardloop groepje. 

Dat dan weer wel.