If tomorrow never comes

Het is alweer een tijd geleden, maar toen ik net met de honden wandelde, betrapte ik me erop dat ik weer naar de bomen aan het kijken was. 
Niet naar hun grootte, of naar hun mooie vormen, maar of er een goede, bereikbare tak aan hing; een lange looplijn van de honden in mijn handen houdend. En ik vroeg me af hoeveel slaapmedicatie ik nog heb en of het voldoende zou zijn voor een zacht einde. 
O, er zijn redenen voor hoor:
Een transitie waardoor ik zowat alles ben kwijtgeraakt, kinderen die ik niet meer zie, het gemis van een fijne relatie. Maar ook de gevolgen van een licht herseninfarct die alleen maar toenemen en waar ik steeds meer moeite mee krijg om die te accepteren. 
Mijn kortetermijngeheugen is slechter geworden en ik merk dat deze langzaamaan nóg minder wordt. Ook ben ik makkelijker prikkelbaar en ik krijg meer moeite met het begrijpen van schijnbaar simpele dingen, sommige eenvoudige taken uitvoeren zijn vaak lastiger dan voorheen. 
Cognitief ga ik duidelijk achteruit en ik heb daar moeite mee. Moeite met heel langzaam de grip op mijn leven te verliezen. Althans, zo voelt het. Het is voor anderen waarschijnlijk niet eens zo merkbaar, want ik heb geleerd het goed te verbergen. Met humor kom je een heel eind. Maar ik merk het en ík heb er moeite mee. 
En op zo'n moment van overpeinzingen in het bos komt dan de altijd aanwezige einde levenswens om de hoek kijken, de zoektocht naar die ene stevige tak. En ik weet dat die er genoeg zijn, het bos hangt er vol mee. Ik heb er zelfs op mijn blog al eens over geschreven (Martha). Maar er zijn zoveel redenen om er niet aan toe te geven. Er zijn nog zoveel leuke momenten, er is fantastisch fijn vrijwilligerswerk, er is nog zoveel mooie muziek, er zijn nog zoveel mooie liedjes en er zijn nog zoveel mensen waar ik niet vaak genoeg tegen gezegd heb hoeveel ik van hun hou. 
Dit jaar word ik zestig, of, zoals ik het meestal zeg, veertig van de honderd af. 
Als ik het haal dan heb ik dus nog veertig jaar om het te zeggen: ik hou van jou. 
Als.
En als niet? 
Als ik er morgen niet meer zou zijn, zouden ze het dan toch weten?
Ik denk het niet. 


~ If tomorrow never comes, will you know how much I loved you ~



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Beledigingen, uitgescholden worden en geweld. Een tweet.

Beledigingen, uitgescholden worden en geweld, ik heb het allemaal meegemaakt en het went nooit. Voorheen postte ik er nog wel eens over, om het zelf kwijt te raken, mezelf uit te spreken of voor bewustwording, ik heb eigenlijk geen idee. Het bleek dat mensen het herkenden, dat mensen het verafschuwden. Maar het gaf ook ruimte om het geweld via een reply voort te zetten. Of dat zeer deed? Absoluut. Ik verdween dan ook met regelmaat van Twitter/X. Maar in het dagelijks leven gaat dat helaas niet, hoewel ik het jarenlang geprobeerd heb, door ook overdag de gordijnen dicht te houden en door zo min mogelijk over straat te gaan. Maar het schelden en het geweld hield aan tot ik alleen nog maar naar buiten durfde met mijn hond, die ik getraind heb en inzet als ptss-hulphond. Hij gaf me de moed en het vertrouwen dat ik wél over straat kan zonder dat er iets gebeurt. Vele van jullie gaven me dat vertrouwen. Het vertrouwen dat het goed is wie ik ben: een trans vrouw die volop in het leven wil sta...
Meer lezen

Nooit meer vaderdag

Ze ligt op bed en scrollt met rustige bewegingen van haar wijsvinger door de foto's op haar telefoon. Op zoek naar dat ene mapje, wat moeilijk te vinden blijkt tussen al die andere mapjes. Terwijl haar ogen gefixeerd blijven op de voorbij schuivende pictogrammen, gaan haar gedachten uit naar deze dag: vaderdag. In haar jeugd had ze niet zoveel op met vaderdag. Dan werd er een op school van behang geknutselde stropdas gegeven, of een door moeder gekocht cadeautje waarvan zij niet eens wist wat het was. Vaderdag was vooral stom. Haar vader was er niet vaak. Hij werkte bij een baas, moest optreden, of hing in de bank. In alle drie de gevallen was hij er feitelijk niet. Want als hij er wel was moesten de kinderen zich vooral rustig houden en hem vooral niet storen. Zo staat dat in haar geheugen.  Nee, vaderdag was nooit leuk. Tot ze zelf kinderen kreeg, vijf in totaal. Ze kon enorm genieten van de ingestudeerde, stuntelig uitgevoerde dansjes en van de rommelig ingepakte, van behang gem...
Meer lezen

Spekje

  "Weet je", zei ze op zachte toon, "in al die jaren dat we nu bij elkaar zijn heb je me nog nooit teleur gesteld." Haar oude, vermoeide ogen keken in de zijne. Ze straalden nog net zo als toen hij haar had leren kennen. Hij pakte haar hand en wreef over de rimpelige, oude huid Zijn liefde voor haar ontstond toen zij -ze was toen een jaar of eenentwintig- een sneetje in zijn hoofd moest hechten. Hij voelde haar zachte vingertoppen, zag haar parelwitte tanden wanneer ze lachte en haar sprankelende ogen en precies op dat moment werd hij verliefd. En hij merkte dat zij ook op hem verliefd was. Hij was eenendertig, ze scheelden tien jaar. "En weet je," ging ze verder, "dat ik nog even  verliefd op je ben als zestig jaar geleden?" "Ik weet 't." zei hij. En daar was geen woord van gelogen. In die zestig jaar dat ze elkaar kenden was er geen moment geweest dat ze niet onnoemlijk verliefd geweest waren op elkaar. En toch waren ze best versc...
Meer lezen