Het wensenlijstje

De deur maakte een piepend geluid.
Een geluid dat het overdag ook maakte als iemand de deur open of dicht deed. Maar dan viel het niet zo op.
Maar in de nacht, als het huis zich in serene rust wikkelde en alleen het zuchten van de interne slapers hoorbaar was, klonk het onverwacht hard.
Marilène tiptoe-de over de gang, de trap af naar de bibliotheek. Bang om de kinderen wakker te maken, zette ze bijna onhoorbaar haar stappen.
De koperen klink van de in reliëf gehouwde houten deur die toegang gaf naar de bibliotheek voelde koud aan.
Marilène kreeg er kippenvel van op haar armen. Langzaam duwde ze de klink naar beneden. De baard van het slot weigerde eerst zijn medewerking, waarna het met een harde klik open schoot.
Het was haar niet eerder opgevallen dat het huis zoveel stille geluiden bezat.
Maar sinds Florijn-Peter het huis had verlaten beleefde ze het huis intenser dan ooit.
Elk geluid, elk mankement viel haar nu op.
    Florijn-Peter had een maand of zes geleden aangegeven dat de liefde over was, dat hij wilde scheiden.
Hoewel het moment dat hij het vertelde onverwacht was, was de mededeling slechts een bevestiging van wat zij al langer vermoedde.
Sinds een jaar of wat wilde hij niet meer knuffelen, laat staan dat hij nog seks wilde.
Kon zij hem in het verleden verleiden door voor hem te gaan staan in een mooi lingerie setje, opeens draaide hij zijn hoofd weg of zei hij dat ze voor de tv stond. Ze stond al tijden droog.
Na zijn mededeling die hij koud en zakelijk uitsprak alsof hij het uit zijn hoofd had geleerd, viel er een ongemakkelijke stilte.
'Heb je iemand anders?'
Florijn-Peter zweeg in eerste instantie, maar Marilène bleef aanhouden en uiteindelijk klonk er een zacht 'Ja'.
'Laat me raden', zei Marilène zonder enige emotie in haar stem 'Het is Nadine.'
'Ja', was zijn korte antwoord.
'Verdorie Florijn-Peter... Nadine. Dat jonge blonde ding van de financiële administratie, wat zie je daar nou in.
Nou ja, ik snap het wel. Ze is zesentwintig, heeft het perfecte figuur, is blond en waarschijnlijk zo hitsig als een bronstig hert. Feitelijk zoals ik was toen ik zesentwintig was.
Maar ik ben ouder geworden FP en mijn ranke figuur heb ik ingeleverd voor het figuur van een vrouw die jouw kinderen gedragen heeft.
Als je maar één ding weet, ik blijf in het huis met de kinderen.
Met ónze kinderen.'
Florijn-Peter had gezwegen. Zijn anders stoere houding had plaatsgemaakt voor die van een kind dat net betrapt was op het pikken van een pakje kauwgom uit de supermarkt.
Met een klein knikje van zijn hoofd was die afspraak bezegeld.
Marilène zou in het huis blijven met hun kinderen.
De maanden die volgden waren er van berusting en van harde strijd.
Want hoewel Marilène wist dat de relatie voorgoed voorbij was, gaf ze zich niet zomaar gewonnen.
Florijn-Peter was een geslaagd zakenman en Marilène hield al jaren zijn privé financiën bij. Ze wist precies wat hij bezat en ze had zich voorgenomen dat Florijn-Peter haar niet onbemiddeld zou achterlaten.
Eigenlijk wilde ze gewoon dat Florijn-Peter en z'n nieuwe vlam niet zouden profiteren van al haar opofferingen die ze had gedaan voor zijn carrière.
Opofferingen die eigenlijk niet eens in geld waren uit te drukken.
    Florijn-Peter had uiteindelijk aangegeven dat hij volledig mee zou gaan met haar wensen, zolang hij maar de helft van alles wat op de diverse rekening stond mocht houden.
Vanaf dat moment was Marilène begonnen met het opschrijven van haar wensen op een lijstje, dat ze met regelmaat aanvulde.
Haar wensen kwamen vaak op de meest rare tijden naar boven en ze had zich aangeleerd dat ze deze dan meteen moest opschrijven, om te voorkomen dat ze het zich op een later moment niet meer kon herinneren.
Het lijstje lag in de bibliotheek, op een antieke schrijftafel. De tafel had veel meegemaakt, getuige de vele beschadigingen en het piepende geluid van de scharnieren als de voorzijde, die diende als bureaublad, werd geopend.
In gedachten vond ze zichzelf terug, zittend in haar peignoir in de krakende bureaustoel voor de schrijftafel.
Het wensenlijstje lag voor haar, maar ze kon zich niet meer herinneren met welke gedachte ze was wakker geworden en wat ze had willen opschrijven.
Het enige dat ze wist, was dat ze zich enorm stoorde aan het piepen van de deuren en het stroef reageren van de baard van het slot.
Ze pakte haar vulpen en, terwijl ze met haar ene hand het gladde papier op haar plaats hield, schreef ze in sierlijke letters op het wensenlijstje: WD40