Nessun dorma

Het was jaren geleden dat ik sommige neven en nichten gezien had.

Bij de laatste reünie waar ik was, waren er een aantal die ik vandaag ook zag, anderen had ik misschien al wel tien jaar niet gezien.

Ik ben niet zo'n familie mens, dus je zult er mij niet over horen klagen.

Toch is het bijzonder hoe er dan toch een soort band blijkt te zijn bij een weerzien. 

Handen schudden, knuffels geven en ontvangen, bijpraten en bezoek afspraken maken. Alles ging in een sneltreinvaart. 

"Goed je te zien... Wat doe je tegenwoordig... Lang geleden... Mooi gesproken."

Ja, mooi gesproken. 

Achter het katheder werden herinneringen opgehaald en verhalen gedeeld, terwijl op de achtergrond foto's in een traag, geleidelijk ritme wisselden; de woorden en gedachten ondersteunend, menigmaal onderbroken door het wegslikken van opkomende emoties of voor het wegvegen van zich aandienende tranen. 

De muziek die de woorden afwisselde was met zorg gekozen. 

Mooie muziek, passend bij de persoon. 

De aria 'nessun dorma' (niemand mag slapen) uit de opera Turandot van Puccini, klonk gevoelig door de speakers van goede kwaliteit.

Niemand mag slapen, maar jij hebt voor altijd je ogen gesloten. Het is goed, het is mooi geweest.

We zullen je herinneren en ook jouw verhalen weer vertellen bij een volgend weerzien van neven en nichten.

Bij een reünie, of bij een afscheid zoals vandaag.