Tika Tovenaar

Over precies een week wordt ik zestig. 
Z e s t i g!
Mijn hemel, ik had nooit gedacht dat ik zo oud zou worden, want, in mijn kinderjaren, was iemand van zestig oud. Stokoud. Dan liep je krom, had je een kraak stem en bewoog je als een slak met de ziekte van Begterew. Nee, ik zou zo oud niet worden, daar rekende ik in ieder geval niet op. 
Maar tijden veranderen, de mens wordt steeds ouder. En een ieder sjouwt z'n eigen bagage mee, in een 'mini rugzakje' of in een 'zeecontainer'.
Ik behoor tot die laatste groep, met een 'zeecontainer' vol herinneringen. En bijna allemaal zijn ze niet zo fijn.
Soms word de vraag wel eens gesteld wat je anders zou doen als je het leven over mocht doen, maar met de kennis van nu. Ik hoef daar nooit lang over na te denken. Ik zou bij een klein, spaarzaam gelukkig momentje in mijn handen klappen en zeggen "alles staat stil", net als dat Tika Tovenaar deed. En ik zou dat stilstaande moment koesteren alsof mijn leven er vanaf hing. De pijnen voor blijven. Maar helaas gaat dat niet en kabbelt het leven gestaag verder; ook het mijne.
En al kabbelend word ik dan zestig. 
Z e s t i g! Precies over een week.
Met een 'zeecontainer' vol verdriet en een 'mini rugzakje' geluk.
Verlangend naar een klap in handen, verlangend naar het moment dat alles stil staat. 
Alles. 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Beledigingen, uitgescholden worden en geweld. Een tweet.

Beledigingen, uitgescholden worden en geweld, ik heb het allemaal meegemaakt en het went nooit. Voorheen postte ik er nog wel eens over, om het zelf kwijt te raken, mezelf uit te spreken of voor bewustwording, ik heb eigenlijk geen idee. Het bleek dat mensen het herkenden, dat mensen het verafschuwden. Maar het gaf ook ruimte om het geweld via een reply voort te zetten. Of dat zeer deed? Absoluut. Ik verdween dan ook met regelmaat van Twitter/X. Maar in het dagelijks leven gaat dat helaas niet, hoewel ik het jarenlang geprobeerd heb, door ook overdag de gordijnen dicht te houden en door zo min mogelijk over straat te gaan. Maar het schelden en het geweld hield aan tot ik alleen nog maar naar buiten durfde met mijn hond, die ik getraind heb en inzet als ptss-hulphond. Hij gaf me de moed en het vertrouwen dat ik wél over straat kan zonder dat er iets gebeurt. Vele van jullie gaven me dat vertrouwen. Het vertrouwen dat het goed is wie ik ben: een trans vrouw die volop in het leven wil sta...
Meer lezen

Nooit meer vaderdag

Ze ligt op bed en scrollt met rustige bewegingen van haar wijsvinger door de foto's op haar telefoon. Op zoek naar dat ene mapje, wat moeilijk te vinden blijkt tussen al die andere mapjes. Terwijl haar ogen gefixeerd blijven op de voorbij schuivende pictogrammen, gaan haar gedachten uit naar deze dag: vaderdag. In haar jeugd had ze niet zoveel op met vaderdag. Dan werd er een op school van behang geknutselde stropdas gegeven, of een door moeder gekocht cadeautje waarvan zij niet eens wist wat het was. Vaderdag was vooral stom. Haar vader was er niet vaak. Hij werkte bij een baas, moest optreden, of hing in de bank. In alle drie de gevallen was hij er feitelijk niet. Want als hij er wel was moesten de kinderen zich vooral rustig houden en hem vooral niet storen. Zo staat dat in haar geheugen.  Nee, vaderdag was nooit leuk. Tot ze zelf kinderen kreeg, vijf in totaal. Ze kon enorm genieten van de ingestudeerde, stuntelig uitgevoerde dansjes en van de rommelig ingepakte, van behang gem...
Meer lezen

Spekje

  "Weet je", zei ze op zachte toon, "in al die jaren dat we nu bij elkaar zijn heb je me nog nooit teleur gesteld." Haar oude, vermoeide ogen keken in de zijne. Ze straalden nog net zo als toen hij haar had leren kennen. Hij pakte haar hand en wreef over de rimpelige, oude huid Zijn liefde voor haar ontstond toen zij -ze was toen een jaar of eenentwintig- een sneetje in zijn hoofd moest hechten. Hij voelde haar zachte vingertoppen, zag haar parelwitte tanden wanneer ze lachte en haar sprankelende ogen en precies op dat moment werd hij verliefd. En hij merkte dat zij ook op hem verliefd was. Hij was eenendertig, ze scheelden tien jaar. "En weet je," ging ze verder, "dat ik nog even  verliefd op je ben als zestig jaar geleden?" "Ik weet 't." zei hij. En daar was geen woord van gelogen. In die zestig jaar dat ze elkaar kenden was er geen moment geweest dat ze niet onnoemlijk verliefd geweest waren op elkaar. En toch waren ze best versc...
Meer lezen